เปรียบเทียบการเดินทางกลับบ้านสองเส้นทาง

เมื่อวันพฤหัสที่แล้ว เป็นเหมือนการเปิดภาคการศึกษาย่อยๆ ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร แล้วก็บังเอิญว่าผมต้องเดินทางผ่านย่านโรงเรียนชื่อดังเพื่อกลับบ้านเสียด้วย

วันนั้นผมนั่งรถประจำทางธรรมดาสาย 32 จากแถวพระราม 7 กลับบ้าน จากเดิมที่ใช้เวลาเดินทางประมาณ 20 นาที กลับใช้เวลามากถึง 1 ชั่วโมง 20 นาที แล้วมันติดอะไรนักหนาล่ะ จุดแรกที่ติดคือ หน้าโรงเรียนราชินี แถวๆ บางกระบือ ซึ่งก็ไม่ได้ติดจนขาดใจเท่าไร (จริงๆ มันติดรถหน้าห้าง Makro มากกว่า) จุดต่อมาคือแยกวชิระ (หน้าวังศุโขทัย) ซึ่งตอนแรกคิดว่าติดขบวนอะไรรึเปล่า แต่มองจากหน้าห้างสรรพสินค้าฟอร์ด (เอดิสันเดิม) รถมันก็ติดข้ามสะพาน ก็แสดงว่าไม่ได้เป็นขบวนเสด็จแน่ๆ ผมติดอยู่ที่จุดนี้ประมาณ 40 นาที ด้วยรถร้อนๆ แดดจ้าๆ ตรงนั้น ควักเพลงมาฟังก็ไม่หาย (แดดมันแยงตา) ผ่านวชิระมาก็โดนแยกสะพานกรุงธนอีกจุด นี่ก็แทบขาดใจเหมือนกัน แต่ก็ไม่นานเท่าไร สรุปคือที่ติดจริงจังๆ ก็คือวชิระนี่แหละ อาจเพราะมันเป็นทางบังคับให้รถจากหลายๆ ที่มารวมกัน แล้วทุกคนก็เหมือนจะพร้อมใจมารับบุตรหลานที่โรงเรียนชื่อดังทั้งนั้น (จริงๆ ก็เคยอยู่ในโรงเรียนชื่อดังเหล่านี้นะ แต่ก็ไม่นั่งรถเมล์กลับก็เดินกลับบ้าน)

วันนี้ ด้วยความวิตกจริตส่วนตัว เลยลองเปลี่ยนเส้นทางหนีไปทางจรัลสนิทวงศ์แทน ด้วยสาย 203 ผิดคาดครับ แค่ 20 นาที ผมก็ถึงจุดที่ผมพอจะเดินกลับบ้านเองได้แล้ว แม้จะเดินไกลเสียหน่อย (อาจจะถึง 3 กิโลเมตร) แต่มันก็ดีกว่านั่งติดนั่งร้อนอยู่บนถนนสามเสนนั่นแหละ (อย่างน้อยก็ชมวิวเด็กๆ โรงเรียนสตรีชื่อดังย่านอนุสาวรีย์ฯ แหละ ฮาฮา)

อาจจะสงสัย แล้วทำไมไม่นั่งรถปรับอากาศล่ะ แก้ปัญหาไม่ตรงจุดนี่ ผมก็อยากจะตอบว่า ก็ผมพอใจรถธรรมดามากกว่ารถปรับอากาศนี่ อย่างน้อยมันก็ยังถูกกว่า และปลอดเชื้อรา, แบคทีเรียมากกว่ารถปรับอากาศที่มีอายุใช้งานกว่า 10 ปี