การมาอยู่ในต่างแดน ใช้เงินค่อนข้างเยอะ ไหนจะค่ากิน, ค่าอยู่, ค่าประกัน, ค่าเนต, ค่าโทรศัพท์
สรุปเลยแล้วกัน ผมคาดว่าเงินผมจะหมดก่อนถึงช่วงเวลารับทุน ดังนั้น เงินผมหมดเมื่อไร และไม่มีงานทำ (คือไม่มีแหล่งรายได้เพิ่ม) ผมคงต้องหอบของกลับบ้านเป็นการชั่วคราว
แต่ก็ดีเหมือนกัน มีอะไรหลายๆ อย่างที่ควรจะกลับไปสะสางก่อน ไม่ว่าจะทำฟัน, ตัดผม, สอนพ่อแม่ให้ใช้คอมเป็น, หารายได้เพิ่มเติม, กินอะไรที่ควรจะกิน ฯลฯ
มีคำปฏิญาณข้อหนึ่งจากเพื่อนที่ขอให้เราให้ไว้ก่อนที่เขาจะกลับไทยคือ “ถ้าไม่จำเป็นอย่าไปยุ่งกับงานของคนอื่นเดี๋ยวงานของเราจะไม่เสร็จ” เราก็ให้สัญญาไปนะ
แต่แล้วก็เผลอแหกคำปฏิญาณไปเสียแล้ว…
เราอยากเห็นงานระบบมันดีๆ ไม่อยากเห็นอะไรที่เริ่มจากศูนย์ ก็เลยเอาขาเข้าไปแหย่ในงานของคนอื่นเสียแล้ว
ถอนตัวตอนนี้ทันไหมหนอ???
ปล. แต่ทำแบบนี้คงไม่มีใครด่าเราลับหลังหรอกมั้ง ก็ช่วยคนนี่นะ
เราจะวิจารณ์มันอย่างถึงพริกถึงขิงอย่างไรดี?
ก็ต้องบ้ากับมันพอที่จะรู้ไส้รู้พุงมัน แล้วถึงค่อยวิจารณ์มัน การที่วิจารณ์โดยไม่เห็นไม่ได้ลอง ไม่มีความรู้ มันย่อมเกิดอาการเดาเอาเอง ยิ่งถ้ามีอัตตาสูง (หรือถูกปลูกฝังมาให้มีอัตตาสูง) ก็ยิ่งไปกันใหญ่บางทีวิจารณ์ไปผิด ๆ ต่อหน้าสื่อ เราที่พอจะทราบข้อเท็จจริงมาบ้างก็รู้สึกว่า “นี่มันบ้าชัด ๆ จะมั่นใจอะไรกันหนักหนาวะ ลัทธินี้ก็แปลกดีสอนให้คนใช้ระเบิดพลีชีพโดยไม่รู้ตัวว่าต้องตายแฮะ”
ดูข่าวต่างประเทศแล้วเห็นผู้ถูกสัมภาษณ์ออกมาฆ่าตัวตายกลางอากาศ เห็นแล้วสงสารลูกเมียครับ!
สัญญาณ Wireless ที่ห้องโผล่ๆ มา ๆ หาย ๆ เล่นเน็ตไม่ได้
สาวหมวยที่เจอบนรถเมล์ มา ๆ หาย ๆ (หายไปหลายวันแล้วนะ เอ๊ะหรือขึ้นรถไม่ถูกเที่ยวกันแน่หว่า?)
ความเห็นกลาง ๆ เชิงสงสัย เขียนปุ๊บหายปั๊บ (ฮา)
เจ้าของบ้านที่อัปเปหิตัวเองออกจากบ้าน มา ๆ หาย ๆ
อะไร ๆ ก็มา ๆ หาย ๆ เหมือนสีเสื้อ มา ๆ หาย ๆ
ตรรกะแบบเผด็จการ ใช้ไม่ได้กับประชาธิปไตยดอก
แทงข้างหลัง แทงข้างหน้า คนละเรื่อง ไม่เกี่ยวกันอย่าเหมารวม (อันนี้พ่อหมอบอกมา)
If I were to return, I would …
ประโยคนี้ได้ยินจาก BBC (เทปสัมภาษณ์) ใครพูดก็ไม่รู้ แต่ที่เคยเรียนมาสมัยมัธยมเขาบอกว่าประโยคนี้มีความหมายในเชิงจะไม่เกิดขึ้นจริง ถ้าแปลคือ “ถ้าฉันได้กลับฉันจะ…” แต่เมื่อไม่จริงก็น่าจะแปลได้ว่า “ถ้าฉันจะได้กลับนะ ฉันจะ…” ซึ่งจริงๆ แล้วฉันไม่กะจะกลับไปอยู่แล้ว
กว่าจะได้ออนไลน์แบบเต็มๆ นี่ยากใช้ได้เลย (ที่หอพักไม่มีโทรศัพท์ทำให้ติดอินเตอร์เน็ตไม่ได้ ได้มาแค่สัญญาณ Wifi แผ่วๆ จากโรงอาหาร)
ตอนนั่งเครื่องคิดว่าทรมานพอสมควร เข้าใจแล้วว่าโรค Economic class มันเป็นอย่างไร ที่นั่งของ Economic มันแคบ อาหารก็ดูไม่หรูหราเท่าของที่แพงกว่าหรอก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่การต่อเครื่องตอนเที่ยงคืนที่ประเทศที่สาม แล้วต้องผ่านการตรวจวัตถุต่างๆ นี่ทำให้เสียอารมณ์พอสมควร (เพราะแถวมันยาว) แล้วก็นั่งรอ เปลี่ยนมานั่งเครื่องที่เล็กกว่าเดิม ทำเลไม่ดีเท่าเครื่องแรกแถมไม่มีแอร์โฮสเตสเป็นคนไทยอีก (เครื่องแรกมีก็พอจะขอความช่วยเหลือได้สะดวกบ้าง)
พอมาถึง Frankfurt ก็รับของตามปกติ ผ่าน Immigrant ด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าเขาจะถามอะไรเยอะแยะหนักหนา (ฮา) แล้วก็มารับสัมภาระเสร็จแล้วเวลาก็เหลือหลายชั่วโมงเลย (เพราะวางแผนเผื่อสายไว้) ก็เลยต้องฝากของแล้วก็นั่งรถไฟเข้าไปใน Frankfurt โชคดีที่รถไฟขบวนที่ขึ้นไปเจอพี่คนไทยพอดี พี่เขาเลยพาเดินเที่ยวใน Frankfurt จนเกือบ 11 โมง แล้วก็นั่งรถกลับมาสนามบิน รอรถไฟขบวน ICE มายังเมือง Aachen
ที่ Frankfurt เราได้ซื้อซิมโทรศัพท์กันมา ค่าโทรก็ไม่ต่างจากบ้านเรามาก 0.15¢/minute แต่ที่ได้โทรกลับไทยราคา 0.09¢/minute เลยทำให้ได้คุยกับที่บ้าน (บ้าง) ราคาค่าอาหารต่อมื้อถ้าซื้อข้างนอกก็ตกที่ 2€ กว่าๆ (ทำกินเองประมาณ 3€ แต่คุ้มกว่าเพราะได้กินเยอะมาก) และมีข้อดีอีกข้อคือ คนในเมืองนี้ยอมพูดภาษาอังกฤษเยอะกว่าเมืองที่มาอยู่นี้
พอมาถึงที่ Aachen ก็มีคุณเลขาของ Professor มารับแล้วก็พาไปที่พัก เกิดความสับสนขึ้นนิดหน่อยทำให้ผมได้ห้องที่เล็กกว่าที่คิดสลับกับเพื่อนอีกคนแต่ไม่เป็นไร ปัญหาหลักของที่นี่คือ ห้องน้ำรวม และคิดค่าใช้น้ำอุ่น และการไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ เลยคาดว่าจะไปซื้อ USB Dongle มาใช้แทน
เอาหล่ะ อาทิตย์หน้าชีวิตจริงก็คงจะได้เริ่มแล้ว สัปดาห์นี้เหมือนมาเที่ยวพักผ่อนเฉยๆ