วันนี้ระหว่างเดินกลับบ้านจากสำนักพระราชวัง (สนามหลวง) เห็นท้องฟ้าครึ้มๆ เดินถึงบ้านก็ฟ้ามืดแล้ว (5 โมงกว่าๆ) ก็ตัดสินใจว่าสั่งโออิชิกินดีกว่า
ก็ทดลองระบบ CRM ของโออิชิ หมุนไป ตอนนั้นเราก็จำไม่ได้หรอกว่าเราใช้เบอร์อะไรสั่ง ก็ลองบอกเบอร์บ้านไป เขาก็ให้ชื่อแม่เราออกมา เราก็สังหรณ์แปลกๆ ถามเมนู อ้าวเห้ยนี่ไม่ใช่แล้ว ก็เลยลองให้เขาหาชื่อลูกค้าโดยใช้ชื่อเราแทน คราวนี้เขาก็ถามว่าเคยสั่งด้วยมือถือหรือเปล่า เราก็บอกใช่ บอกเบอร์เขาไป เขาก็หาให้เราเจอนะ ก็สั่งเสร็จประมาณ 6 โมงกว่าๆ
เสร็จแล้วรอครับ รอไปทุ่ม 10 ก็มีสายมาจากโออิชิราเม็งถามว่าได้รับสินค้าหรือยัง เราก็บอกว่า “ยัง” อีก 10 นาทีก็เหมือนเดิม จนทุ่มครึ่งก็ยังไม่ได้รับสินค้าอยู่ดี
โมโหหิวมาก จะไม่กินมันแล้วจนในที่สุดหนักงานส่งของก็โทรสายตรงถึงผม ก็พบว่าหลงซอย (as expect) เราก็บอกให้เขาออกจากซอยที่เขาเข้าแล้วขับตามทางที่เราบอก พอถึงเวลารับสินค้าก็มีโทรมาอีกแล้ว ผมก็เลยเฉ่งไปว่า “ทำไมตอนสั่งครั้งแรกๆ มาถูกโดยแทบไม่ต้องโทรมาถามย้ำเส้นทางเลย ครั้งหลังๆ ทำไมหลงแล้วหลงอีกหาบ้านผมไม่เจอ”
ตอนนี้กินอิ่มแล้ว แต่คงจำไปอีกนาน จำว่าเมื่อไรเขาจะจำที่อยู่บ้านผมได้เสียที 555