นั่งคนเดียวแล้วมองกระจก...

นั่งรถเมล์กลับบ้าน ฝนตกพอดี คนแทบจะทั้งรถปิดกระจกหมดเหลือไว้บานหนึ่งเป็นแม่ลูกคู่หนึ่ง ลูกพูดไม่ได้ (อ้อแอ้ตลอดทาง) และนี่คือเหตุการณ์ที่ผมเห็น

ลูกเอามือไปจับสันริมหน้าต่าง แม่ก็เอามือตีมือลูก ไม่ถึง 10 วินาที ลูกก็ทำแบบเดิม แม่ก็ตีมือลูกเป็นครั้งที่สอง ไม่ถึง 10 วินาที ลูกก็ทำแบบเดิม แม่ก็ตีมือลูกเป็นครั้งที่สาม พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “ไม่เล่น ฝนมันตก” ผ่านไปเกือบครึ่งนาที ลูกก็ทำแบบเดิมอีก แม่ก็ตีอีกเป็นครั้งที่สี่ แล้วเหตุการณ์ก็วนซ้ำแบบเดิมที่มีการบ่นของแม่

ผมนั่งดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประมาณ 10 นาที สิ่งที่ผมไม่เห็นมันเกิดขึ้นคือ เออแม่รู้ว่าฝนมันสาดใส่ลูก แม่ก็น่าจะปิดกระจกนะ แต่ก็ไม่ปิด ไม่ทราบเหตุผลกลใดเหมือนกัน

ผมไม่ทราบเหมือนกันว่ามีคนอยากยื่นมือเข้าไปช่วยให้เรื่องนี้จบลงไหม ถ้ามีแล้วแม่จะคิดอย่างไร ลูกจะคิดอย่างไร คนอื่นๆ แถวนั้นจะคิดอย่างไร บางทีการพยายามจะทำให้ปัญหาอันวุ่นวายจบลง อาจจะถูกกล่าวหาว่า “เสือก” ก็ได้ (จากคนที่ไม่คิดจะทำอะไรอยู่แล้ว มีแต่หลักการกลวงๆ เพ้อๆ)