วันนี้มีโอกาส (หาเรื่อง) ไปนั่งกินโออิชิที่สาขาทองหล่อ หลังจากที่ค่อนข้างผิดหวังกับสาขาพหลโยธินพอสมควร
ออกจากบ้านเกือบ 10 โมง นั่งรถเมล์ตรงไปเอกมัยเลย แล้วก็เดินทะลุจากเอกมัยมาทองหล่อ ถึงร้าน 11 โมงพอดี ตอนแรกก็งงๆ ว่า เห้ยปิดปรับปรุงเหรอ (เปิดให้บริการวันที่ 4) ปรากฏว่าเข้าใจผิดเพราะที่ปิดปรับปรุงคือ Wedding Studio ชั้นล่าง ร้านอยู่ชั้นบน แต่ก็มีที่ประหลาดใจอีกอย่างคือ เห้ย ทำไมหน้าร้านมันถึงมีโปรโมชั่น 315 บาท กินได้ 1 ชั่วโมง 45 นาที ล่ะ?
ทัก…ทายกันไปตามประสา ยกมือไหว้ขึ้นหน้าเราเกิดมาล่ะเป็นคนไทย
สิน…ทรัพย์รับเป็นน้ำใจ บอกว่าไม่เป็นไรเราน่ะคนกันเอง
ชิน…ชาไปกับความทุกข์ ถูกหมัดอัดกระแทกเหมือนตุ๊กตาล้มลุก
วัฒ…นธรรมใหม่ จัดให้เป็นระเบียบเหมือนกับรัตนตรัย
ทัก…ท้วง คงไม่อยากฟัง เพราะเสียงนกเสียงกาเสียงไก่จะทำให้ชาติพัง
สิน…เชื่อ ปล่อยมันเข้าไป ถ้าไม่อยู่ในระบบก็คงไม่ทำให้ชาติบรรลัย
ชิน…หน้า เก่ากันคร่ำคร่า เลยเปิดการค้าเสรีใช้โอกาสให้คุ้มค่า
วัด…กัน วัดที่ดัชนี ว่ากันแต่ประชานิยมของคนจนต้องเลือกคุณอยู่ดี
เคยไหม เดินบนฟุตบาทที่แสนแคบ (เพราะมีหาบเร่แผงลอยเต็มไปหมด) แล้วก็มีชายคนหนึ่งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
โอเค บุหรี่มันมีข้อเสียต่างๆ มากมาย (ไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ออกกฎหมายมาจำกัดสิทธิ์ห้ามสูบบุหรี่จริงไหม? ไม่ซิต้องบอกมากฎหมายคุ้มครองสิทธิ์ของคนไม่สูบมากกว่า) แต่ที่ไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมของผู้สูบบุหรี่บางคนก็คือ “สูบบุหรี่แล้วทำไมต้องรำกระบี่วะ?” ทางเดินก็แสนจะแคบอยู่แล้ว เดินก็เดินช้า แล้วยังรำกระบี่ไปมาด้วยบุหรี่ที่คีบอยู่ในมือนั่นแหละ (เดี๋ยวก็รำดาบแข่งซะเลย)
สูบบุหรี่ สูบได้ ถ้าไม่เกะกะรบกวนชาวบ้านครับ (แต่ผมไม่ได้สนับสนุนให้สูบบุหรี่นะ)
ไม่ได้มาโฆษณาร้านอาหารนะ :) พอดีช่วงนี้มีโอกาส (หาเรื่อง) ได้กินอาหารจากร้านสองร้านนี้ ซึ่งเป็นของใครเราก็คงจะทราบ และก็เป็นร้านที่คล้ายๆ กัน คือเป็นบุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่น โดยร้านใหญ่มีแค่ 3 สาขา ส่วนร้านเล็กกระจายไปอยู่ตามศูนย์สรรพสินค้ากว่าสิบแห่ง
อาหารในร้าน ก็คล้ายๆ กัน มีส่วนของข้าวปั้นและซาซิมิและซูชิ (ปลาดิบ), ครัวเทปันยากิ (ย่าง), ครัวอาหารจีน (ผัด ต้ม เผา), โซนอาหารหม้อ, ชาบู, บะหมี่เย็น, ทาโกะยากิ, ติ่มซำ, ผลไม้, ขนมหวาน และเครื่องดื่ม แต่ปริมาณเมนูจะไม่เท่ากัน ร้านใหญ่มีของให้กินเยอะกว่ามากๆ และคุณภาพก็เหมือนจะดีกว่า (นิดหน่อย)
เมื่อวันพฤหัสที่แล้ว เป็นเหมือนการเปิดภาคการศึกษาย่อยๆ ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร แล้วก็บังเอิญว่าผมต้องเดินทางผ่านย่านโรงเรียนชื่อดังเพื่อกลับบ้านเสียด้วย