งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา

บางคนก็เดินจากเราไปโดยไม่บอกลา บางคนอยู่กับเราจนนาทีสุดท้ายแล้วก็บอกลา

แต่มันคือความจริง ทุกคนมีความจริง มีโลกของแต่ละคนที่ต้องเผชิญหน้า

เอ๊ะ แล้วไหงผมต้องเก็บกวาดงานเลี้ยงนี้อยู่คนเดียวล่ะ?

ปล. แด่อดีตที่หวานๆ ขมๆ ของสถานที่แห่งหนึ่ง ปีหน้าจะยังอยู่อีกไหมนะในวันที่ผมไม่อยู่

แวะไปกินกับพี่ที่ทำงานได้หลายวันแล้ว (เพิ่งว่างหาเวลามาเขียนวันนี้) ร้านนี้ตั้งอยู่ตรงสามเหลี่ยมดินแดงข้างๆ ปั้มน้ำมันเลยไปหน่อยเป็นหอสมุดของกรุงเทพมหานคร บรรยากาศในร้านตกแต่งด้วยวัตถุโบราณหลายๆ ชิ้น เช่นโคมไฟ, นาฬิกาตู้, แผ่นเสียง มีการเปิดแผ่นเสียงให้ฟังคลอขณะรับประทานอาหาร

เคยมากินหนก่อนครั้งหนึ่งแล้ว คราวนี้มากินใหม่ก็ยังได้บรรยากาศความประทับใจเช่นเดิม เดินเข้าร้านนั่งโต๊ะได้ถั่วมาหนึ่งจานให้กินกันเล่นๆ (เติมไม่อั้น) แล้วก็มีพนักงานเสิร์ฟ (น่าจะเรียกว่าสาวเชียร์เบียร์มากกว่านะ ฮา) นำเมนูซึ่งเป็นแผ่นใหญ่ๆ มาให้ พร้อมแนะนำรายการอาหารเด็ดของร้าน

วันนี้กับคนคุ้นเคย ตอนแรกพวกเราก็วางแผนกะจะไปหาอาหารไทยกินกัน แต่ผมรู้สึกว่าร้านที่ไปมันแพงแน่ๆ ประกอบกับเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ไปพบเห็นร้านอาหารญี่ปุ่น (อีกแล้ว) ที่แปลกตา ตั้งอยู่บนชั้น 7 ของเซ็นทรัลเวิลด์ ก็เลยชักชวนคนคุ้ยเคยไปนั่งกิน (ตอนเย็นมันกินข้าวมาเล็กน้อยแล้ว)

ร้านที่เราไปกันคือร้าน TOKYO HEI ROKU ซึ่งเขาประกาศตัวว่าเป็นร้านที่ขายซูชิแบบรางเลื่อนแบบเดียวกับที่ขายในกรุงโตเกียว ตอนไปถึงก็ประมาณเกือบทุ่มแล้ว แถวไม่มีด้วยความไม่คุ้นเคยเราก็มองอยู่นอกร้าน จนในที่สุดก็มีพนักงานมาบริการพาเราไปยังที่นั่ง ซึ่งเป็นบาร์นั่นแหละ

วันศุกร์ที่ผ่านมา หลังจากการไปอบรมที่อาคารแท่งสูงๆ แห่งหนึ่งแถวถนนวิทยุ ผมได้ชักชวนรุ่นน้องและพี่ที่ทำงานที่ไปอบรมด้วยกัน ลองไปหาขนมกินกัน ตอนนั้นนึกถึงร้าน Something Sweet เพราะวางแผนว่าจะหาโอกาสไปกินช่วงวันเลือกตั้งพอดี (จริงๆ มีเพื่อนสมัยที่ฝึกงานแนะนำมา)

ตอนแรกที่ไปก็ขับรถหลงๆ กันนิดหน่อย ออกจากถนนวิทยุมุ่งตรงเข้าสู่สาทร ตอนแรกจำไม่ได้ว่าร้านอยู่ซอยไหน นึกแผนที่ได้ลางๆ ว่า เข้าไปเจอเจอตัว T แล้วซอยหนึ่งในตัว T จะออกข้างธนาคารกรุงเทพได้ น้องที่ไปด้วยก็ช่วยกดหารายละเอียดของร้านให้ แต่บังเอิญว่าโทรศัพท์มือถือของเธอเป็นแค่ WAP เลยเปิดเว็บ sanook ไม่ขึ้นแผนที่ร้าน

ผมเพิ่งได้มีโอกาสเปลี่ยน MacBook เครื่องใหม่ (อีกแล้ว) คราวนี้ได้ตัว 2.2 GHz มาใช้

รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้แกะเครื่องด้วยตัวเอง แม้ว่าจะมีอุปสรรคบ้างบางประการ (โดนเลย Adapter เจ๊งคากล่อง ก็ใครล่ะจะคิดลอง Adapter ที่ร้านเลย แต่ก็ยังดีที่เคลมได้อย่างรวดเร็ว ขอบคุณทีมงานของ MCC ครับ)

แล้วอะไรล่ะที่ผมกล่าวไว้ในหัวเรื่องว่า “ของแถมที่ไม่ได้ระบุไว้ในเว็บ” ในเว็บไซต์ของ Apple ได้ระบุรายการของที่มาในกล่องไว้ดังนี้

In the box

• MacBook
• Apple Remote
• 60W MagSafe Power Adapter, AC wall plug, and power cord
• Lithium-polymer battery
• Install/restore DVDs
• Printed and electronic documentation

เนื่องจาก MacBook เครื่องที่แล้วมาแบบไม่ครบถ้วนเท่าไร เลยไม่มีส่วนของกล่องเทาที่บรรจุแผ่น Software ติดตั้งและเอกสารประกอบต่างๆ พอเป็นเครื่องนี้ผมเลยค่อนข้างอิ่มเอมกับการเปิดอ่านเปิดดูของเหล่านี้ และผมก็พบของที่ไม่ได้ระบุไว้ในรายการข้างต้น คือ ผ้าเช็ดจอสีดำ ในลักษณะเดียวกับที่แถมมาให้กับ iPhone, iMac (Aluminium), และ iPod touch (ไม่พูดถึง MacBook Air เพราะออกมาทีหลัง)

ตอนนี้ผมใช้ผ้าเช็ดจอที่มากับน้ำยาเช็ดจอ (ตอนนี้คงไม่ใช้น้ำยาเช็ดจอแล้ว เพราะกลัวจอลอก ทั้งๆ ที่เครื่องเก่าก็ไม่ค่อยได้ใช้มัน แต่มันกลับลอกได้) และคิดว่าคงจะใช้ต่อไป ไม่กล้าเอาผ้าดำที่แถมมามาใช้ (มันห่อมาดูดี ไม่กล้าแกะเลยกลัวหาย)

หลังจากที่มีเครื่องมือตัวหนึ่งออกมา เพื่ออำนวยความสะดวกในการปลดข้อจำกัดของอุปกรณ์อิเล็คทรอนิคบางตัว และผมก็เคยทดลองแล้วเห็นว่าใช้งานได้ดี

เมื่อวานนี้ ผมก็ได้มีโอกาสเอาอุปกรณ์อิเล็คทรอนิคตัวนั้นมาใช้กับเครื่องมือรุ่นใหม่ (ที่แทบจะออกรุ่นใหม่วันเว้นสองวันเลย) ปรากฏว่าติดขัด แก้ไม่ผ่าน ทำอยู่หลายต่อหลายครั้งจนล้าก็เลยเลิก ซักพักก็ได้อุปกรณ์ตัวนั้นมาอีกชิ้นหนึ่ง (ซึ่งบังเอิญว่าเป็นรุ่นเดียวกัน) ก็ลองใช้เครื่องมืออีก ก็ยังมีปัญหาเช่นเดิม จนในที่สุดก็ต้องถอนใจกลับไปใช้วิธีเดิมๆ (ที่กินเวลาเป็นชั่วโมง)

จากเรื่องนี้ ทำให้คิดว่าอะไรที่แน่นอน บางทีมันก็ไม่แน่นอนนะ